“Nee joh, geen probleem. Echt superknap dat je hier gewoon met twee kinderen staat”, aldus de medewerkster van onze kinderopvang. Tegen mijn man welteverstaan, nadat hij onze twee kinderen 10 minuten te laat bij de kinderopvang aflevert. Ja, je leest het goed: te laat komen én nog complimenten incasseren ook. Wekelijks lever ik diezelfde twee kinderen ruim een uur eerder dan manlief af bij diezelfde kinderopvang. Netjes op tijd. En nog nooit heb ik ook maar enig compliment gekregen. Dat de kinderen netjes gegeten hebben, ze keurig aangekleed zijn en ik zo lekker op tijd ben. Niemand die dat superknap vindt. Tenzij je een man bent, want dan is dat ineens knap.
Tenzij je een man bent, want dan is dat ineens knap...
Mijn hoop was op de basisschool. Ik bedoel, dat is toch allemaal weer een stuk serieuzer. Iets met leerplicht enzo. IJdele hoop. Want deze week kwam manlief per ongeluk 5 minuten te laat met 2 kinderen bij school aangerend. Terwijl de rest van de klas net aanviel op het schoolontbijt. En wat zei de juf? “Nee joh, geen probleem, dat kan iedereen wel eens gebeuren hoor, fijn dat jullie er zijn.”
Ik geef het op. Die complimenten ga ik niet krijgen, tenzij ik net zulke blauwe mannenogen krijg als manlief…
