Boerenbloed

‘s Ochtends heel vroeg hoor ik zachte voetstapjes mijn slaapkamer binnenkomen. Met haar koeienknuffel onder de arm kruipt ze in het grote bed. Een slaapdronken stemmetje fluistert heel zachtjes in mijn oor; ‘Mam, is het al bijna weer kalverkeuring?’

Onze dochter Anna, 3 jaar, heeft recent haar debuut gemaakt op de kalverkeuring. Samen hebben we uren geoefend met haar kalfje Esmonique. Wennen aan het halter, wennen aan rondjes lopen en wennen aan zo’n klein vrolijk meisje voor haar neus. Na een paar weken oefenen kijkt Esmonique nergens meer van op. En Anna oefent ook even enthousiast. “Mijn kalfje heet Esmonique en de papa heet Dorebol.” (Adorable)

Op de dag zelf mag Anna tot héél laat opblijven. Het lukt zelfs om na het avondeten nog wakker te blijven in de auto. En dan op vrijdagavond om 20.00 uur is het eindelijk zover: Esmonique en Anna mogen een rondje lopen door de ring. Met haar korte beentjes en vrolijke knotjes loopt Anna met een smile van oor tot oor voor haar kalfje uit. Met een beetje hulp van mama, want Esmonique is groter dan Anna zelf. Omgeven door rijen publiek bepaalt de jury welk kalf het allermooiste van de avond is. Samen met haar broer mag Anna als eerste in het midden gaan staan. Dat betekent dat je laatste bent, al denkt grote broer (6) nog steeds dat hij daardoor juist gewonnen heeft. De avond kan niet meer stuk als beide kinderen een echte beker krijgen. Nóg later dan normaal vallen de kinderen thuis in slaap, de beker naast het bed. Bij elk bezoek haalt Anna haar beker vol trots tevoorschijn. Nog elke keer in de koeienstal wijst Anna haar Esmonique aan. “Dit is mijn kalfje, he mam?!”

Dat is nou de boerentrots. Boerenbloed dat al generaties lang door onze aderen stroomt. Met tientallen bezoeken aan de kalverkeuring, oneindig veel oefenrondjes samen met je kalf, en extra aaien over de bolletjes van ‘onze’ kalfjes en koeien. En waarvan ik hoop dat het, ondanks alle bedreigingen die er op ons afkomen, nog heel veel generaties mag blijven stromen.