Ik kan er zelfs niet van slapen. Zó ben ik er van geschrokken. Wat normaal een gezellig avondje is met wat nieuwtjes, bijkletsen met collega’s, wat klagen over de melkprijs en vervolgens nog naborellen met een biertje én een blokje kaas, had dit keer niets weg van een gemoedelijke boerenavond. Mijn oren piepen bijna nog na van de woede en de frustraties die luid en duidelijk zijn geuit. Op de man af worden de sprekers verantwoordelijk gehouden voor de ondergang van alle boeren in de zaal. De emoties zitten hoog, de woede is voelbaar. Ik ben er van geschrokken, dat het water zo aan de lippen staat. Dat boeren zó boos zijn. Ook met de nog komende stikstofuitspraken in de laatste paar weken van het jaar. Wat gaan we dan als boze boeren doen, de straten op? Ik ben bang dat door stro ondergeblazen agenten of omvergereden dranghekken nog maar kinderspel zijn als mijn woedende collega’s de straten bestormen.
Maar wat kunnen we dan wel? Ik snap de boosheid, ‘alweer een nieuwe duurzaamheidsmaatregel’. Ik begrijp de frustratie, ‘de melkprijs alweer onder de 40 cent’. Ik herken de onzekerheid ‘moet ik door de stikstofcrisis weer dieren inleveren?’. Maar het lastige is dat het allemaal dingen zijn waar je als melkveehouder geen enkele invloed op hebt. Naast je eigen melk gaan verwerken om misschien een hoger saldo te halen, is er niets dat je zelf kunt doen om dit aan te pakken. Maar wat dan wel?
Ik ben er van geschrokken, dat het water zo aan de lippen staat.
Echt lang hoef ik niet te denken, want mijn antwoord is al zichtbaar nog voor je ons erf oprijdt. Het grote, niet te missen bord van Vallei Boert Bewust. Begonnen door drie doodgewone varkensboeren en inmiddels een landelijke organisatie van honderden boeren. Die zich verenigen om hun verhaal te vertellen aan alle niet-boeren in hun directe omgeving. Ik vind het machtig mooi om te zien hoe heel gewone mensen zo’n enorm verschil kunnen maken. Ik ga echt stuiteren van zo’n club aan boeren, die op hun eigen manier iets laten zien van hun passie. Een vioolconcert tussen de koeien, een valentijnsdate met de burgemeester of met kalveren naar 3FM. Een ieder doet wat bij hem of haar past, waar hij of zij energie van krijgt en iets positiefs deelt van zijn passie: het boerenleven.
Ik ben apetrots op onze sector. Daarom hoop ik dat wij als sector onze energie kunnen stoppen in de dingen waar we wél invloed op hebben. En inderdaad, je melkprijs is niet direct 5 cent hoger als je blokjes kaas uitdeelt in de supermarkt en nee ik heb ook nog geen miljoen verdiend met mijn workshops koeien melken. (alhoewel, zeg nu zelf: in plaats van een melker betalen, melkers laten betalen klinkt best goed toch?) Maar ik krijg er zo ongelooflijk veel energie van om niet-boeren te laten zien wat er gebeurt. Je krijgt zo enorm veel waardering als mensen merken dat koeien niet eens per week, maar twee keer per dag gemolken worden. En inderdaad dat je dat als boer(in) 7 dagen per week, 365 dagen per jaar doet. Ik vind het machtig om te zien dat dat ik met 1 foto van zwarte piet in de melkstal bijna 12.000 mensen bereik op Facebook. Dat moet deze column nog maar eens zien te evenaren 😉
Dus collega-boeren, ik zou zeggen sluit je aan. Of het nu bij Boert Bewust, Boeren van Nederland of Team Agro NL is. Maar zet je strijdlust samen in om van ons te laten horen. Op een positieve, ludieke, niet te missen manier. En dat kunnen we, dat heeft de legendarische actie op 1 oktober 2019 ons wel laten zien!
Deze column is eerder verschenen op melkvee.nl.
