Dat vraagt om een blog natuurlijk.
Wat is de tijd gevlogen. Lekker cliché, maar o zo waar. En wat is het tof! Het opzeggen van mijn vaste baan voelde als een enorme sprong in het diepe, maar het bleek maar een mini-drempeltje te zijn. Mijn lijstje uit die tijd, met alle bedrijven en relaties die ik kan bellen, ligt nog steeds op dezelfde plek onder een dikke laag stof. Want zelfs aan opruimen van mijn werkplek, nog steeds de rommelzolder, kom ik niet toe. Ik voel mij een rijk gezegend mens!
Nog wekelijks kom ik stuiterend thuis. Van gave reportages die ik maak bij melkveehouders, super interessante onderwerpen die ik uitdiep voor een agrarisch vakblad, of teksten die ik nóg beter mag maken voor een van de vele agrarische spelers die ons land rijk is.
Wekelijks kom ik stuiterend thuis.
Of er ook nadelen zitten aan ZZP’er zijn? Jazeker. Bij gebrek aan collega’s, houd ik bij een buikgriep vanuit bed telefonische interviews, duimend dat mijn maaginhoud die 20 minuten binnen blijft. (Dat is gelukt overigens). Ondanks mijn vaste werkdagen lopen werk, privé en koeien wat meer door elkaar. Dus ik handel werktelefoontjes af tijdens het koeien scheren en op mijn werkdag zit ik gewoon ‘stiekem’ kalveriglo’s uit te mesten. Gelukkig heb ik een goede assistent. Want als ik net een vlijtige huisvrouwenbui heb en mijn telefoon niet hoor, vindt mijn 5-jarige zoon het tegenwoordig erg leuk om mijn telefoon op te nemen. Het levert verrassende gesprekken op, zeggen we dan maar. En toch nog één nadeel: ik zie zoveel gave dingen. Programma’s om kalveren van melkveehouder tot kalverhouder te volgen, kunstmatige intelligentie om gezondheidsproblemen bij koeien eerder op te sporen en bijzondere bolussen om zieke koeien er snel weer bovenop te helpen . Mijn wensenlijstje voor de koeien was al fors, maar die is het afgelopen jaar explosief gestegen. Daar moeten nog heel wat schrijfuurtjes tegenover staan om die ooit allemaal af te vinken. Maar ach, dat heb ik er dan weer graag voor over…
