Ik heb een beetje last van een leeftijdsdingetje. Of laten we het zo zeggen: mijn uiterlijke verschijning komt niet helemaal overeen met het geboortejaar dat op mijn paspoort staat. Het levert weleens verrassende vragen op. Zo kreeg ik op mijn 25e, burgerlijk getrouwd en zelfs al moeder, een verkoper aan de deur die vroeg of mijn ouders ook thuis waren. En wie kan nou zeggen dat zij op haar 31e nog de vraag krijgt of ze op zoek is naar een stageplek? Wellicht dat ik nog eens als stagiair kan infiltreren in een anti-veehouderij organisatie om daar wat rond te neuzen en af te kijken.
In mijn vorige werk bij Agrifirm ging ik regelmatig voor interviews naar boeren, samen met adviseurs. ‘Mag je een dagje met je vader mee?’, kreeg ik wel eens als vraag. Nu ga ik meestal alleen op pad. Erg volwassen voelde dat de eerste keer. Tot de vrouw des huizes vroeg ‘Ah, ben jij de nieuwe stagiaire?’
En ach het valt ook best wel mee. Op het schoolplein heeft nog niemand gevraagd of ik mijn broertje op kom halen. Als ik tussen de koeien even geen zin heb in weer zo’n verkoper roep ik gewoon dat ze daarvoor bij mijn vader moeten zijn. En als ik met mijn lieftallige maar kale echtgenoot op stap ga, heeft niemand het over een vaderdochteruitje. Nog niet…
Mag je een dagje met je vader mee?
