Vervroegd met zwangerschapsverlof, dat klinkt toch mooier dan ‘uitgevallen’, vind je ook niet? Hartstikke dankbaar zijn wij als gezin met deze zwangerschap en, als alles goed mag gaan, de komst van ons derde kindje begin oktober. Wat heerlijk om in de eerste maanden geen collega’s te hebben. Niemand die merkt dat je tussen de regels door je maaginhoud leegt, geen bijzondere blikken bij al die droge crackers die ik naar binnen werk, niemand die merkt dat ik geen koffie lust, niet ingewikkeld hoeven doen met koolhydraatarme lunches en gewoon stiekeme powernapjes tussen het werken door. Ondanks al deze voordelen werd het toch steeds weer een beetje meer inleveren. Toch maar niet meer op reportage, interview of klantbezoek. Toch maar wat minder werken en dan nu de keuze om toch maar helemaal te stoppen. De o-zo-gehoopte opleving blijft uit, na maanden van steeds weer een beetje inleveren.
Stiekeme powernapjes tussen het werken door
Loslaten is het thema van deze zwangerschap. Van de koeien niet meer zelf kunnen melken, tot mijn huishouden niet meer kunnen runnen. Van niet meer kunnen werken tot niet meer zelf voor mijn gezin kunnen zorgen. Mijn respect voor chronisch zieke mensen is heel hard toegenomen, wat is het toch vreselijk ingewikkeld om afhankelijk van anderen te zijn. En tegelijk: wat een rijkdom om zoveel fijne ‘anderen’ om ons gezin heen te hebben die dagelijks voor ons klaarstaan!
Dus kortom: ik ben ‘lekker lang’ met verlof, volop aan het genieten… 
. Vanaf Deo Volente, zoals we dat in christelijk Nederland zo mooi zeggen, januari 2023 hoop ik ‘er weer te zijn’ en eindelijk weer voor jou aan de slag te kunnen. Dus wat mij betreft heel graag tot dan, ik kijk er al naar uit!
